Goodbye London

14-07-2015 22:58

Dit is waarschijnlijk de laatste blog die ik schrijf vanuit Londen. Met nog 1 week te gaan voor onze verhuizing naar Nederland, sluit ik een veel bewogen jaar in Engeland af: al mijn spullen verkopen, afscheid nemen in Nederland, een huwelijksaanzoek, een aflevering ‘Grenzeloos Verliefd’, werk zoeken, leuk werk zoeken, een reis naar Australië, dansen, zingen, acteren, een bruiloft organiseren op afstand; er is een hoop gebeurd dit jaar!

 

Nog nooit heb ik heimwee gehad. Maar na een intensieve kerstvakantie met familie en vrienden in Nederland, heb ik voor het eerst mogen ervaren wat het is om heimwee te hebben. Hoezeer ik mijn leven in Londen enorm leuk en uitdagend vind, de mensen die je graag om je heen hebt, zijn toch ver weg. Al is Londen makkelijk te bereizen vanuit Nederland, om de hoek is het niet.

Mijn familie en vrienden hebben enorm hun best gedaan om ons op te komen zoeken. En wat leuk hebben we het gehad! ‘Sightseeing’ door Londen, shoppen, lekker uiteten, wandelen door het park. We hebben het allemaal gedaan! En ook wij zijn een aantal keren op bezoek in Nederland gegaan. Maar op de momenten dat je denkt, “Laat ik eens even een kopje thee gaan doen met ….” Of, “Het zou wel gezellig zijn om naar de pub of uiteten te gaan te gaan met ….”, dan zijn ze toch wel erg ver weg.

 

Na een pittige ‘Spring Term’ op mijn uitdagende school in West-Londen stond een tripje naar Nederland op het programma voor me. Even wat anders dan elke dag 30 andere kinderen die van alles van je willen. ‘Miss, Miss, can you help me?”. ‘Miss, he stole my pencil!” “Miss, can I go to the bathroom?”

 

Eind Maart vloog ik voor een aantal dagen naar Nederland om de trouwjurk die ik had uitgekozen, te gaan doorpassen.  Om het beste uit deze paar dagen te halen, stonden daarnaast een hoop bezoekjes op de planning.  Wat was  het leuk om een hoop van mijn vriendinnetjes weer even te zien. Een week lang heb ik iedereen de oren van hun kop gekletst. Ook een bezoekje aan mijn oude middelbare school had ik afgesproken. En wat was het leuk weer even terug te zijn! Iedereen was reuze benieuwd naar mijn verhalen over het Engelse onderwijs. Wat zijn een hoop dingen in Nederland toch goed geregeld! Een aantal oud-leerlingen kwam even bijkletsen over hun ervaringen dit schooljaar en hoe het er met hen voorstond.

Het was gek weer terug te zijn in mijn oude vertrouwde omgeving. Zou ik dit leventje zo weer kunnen oppakken?

 

Op de dag dat ik terugvloog was ik toch wel een beetje droevig. Het leven in Nederland ging natuurlijk gewoon door. En zo hoort het ook! Iedereen is huizen aan het kopen, trouwplannen aan het maken, kinderen aan het krijgen en ik maakte er geen deel meer vanuit. Ondanks dat we het enorm naar ons zin hadden, mijn leven in Londen stond daar ineens ver van af.

Toen ik die middag thuiskwam zat Clint aan de keukentafel. Hij had die week gespendeerd in ‘the lake district’ in Wales en was zijn foto’s aan het bewerken. Hij vroeg me hoe mijn trip geweest was. Ik begon enthousiast te vertellen over mijn ervaringen, over hoe het met iedereen ging. Na tien minuten onderbrak hij me en vroeg, “Wil je terug?”

‘Ik weet het niet,” antwoorde ik. “Hoezo?” “Wil jij naar Nederland?”

Clint vertelde me dat hij wel een beetje klaar was met zijn baan in Londen. Hij werkt op een super goede school in Ealing, met fantastisch leuke kinderen, maar er wordt ook een hoop van de docenten verwacht. Hem was meerdere malen een promotie beloofd, de handen waren al geschud. Maar het bleek dat de school er financieel niet goed voorstond. Vliegensvlug werd er gereorganiseerd en werden er een aantal mensen ontslagen. Clint werd opgeroepen voor een gesprek bij de directeur. Nerveus ging hij naar binnen met de verwachting dat hij ook op straat zou komen te staan. Zo ver ging het gelukkig niet. Zijn taken werden ingeperkt en hij kreeg een kans om een nieuw project te starten, maar van de financiële vergoeding die bij de promotie hoorde was geen sprake meer. Hij mocht meer verantwoordelijkheid en taken op zich nemen, maar zou er geen cent meer voor krijgen.

Gedurende zijn trip in Wales had hij goed nagedacht over zijn toekomst en hij vroeg zich af of hij op zijn huidige school moest blijven. Hij zei, “Als we toch onze droombaan hier nog niet hebben gevonden, waarom verhuizen we dan niet nu? Waarschijnlijk willen we toch dichterbij je familie en vrienden gaan wonen. Laten we de sprong dan nu wagen!”

Ik was er een beetje stil van…

Tuurlijk speelden we wel eens met de gedachte dat we konden verhuizen, maar het leek zo ingewikkeld. Clint zat met zijn Australische visum. Hij spreekt geen Nederlands. We hebben geen werk in Nederland. Komen we überhaupt wel aan werk in Nederland?  We zijn beiden geschoold in vakken waar op dit moment in het Nederlandse onderwijs geen vraag naar is.

“Wil je niet wachten totdat één van ons in ieder geval werk heeft gevonden?” vroeg ik.

“Nee joh, we landen heus wel op onze pootjes!”

Ik dacht er even over na en nog geen kwartier laten was de beslissing genomen. Terug naar Nederland zouden we gaan!

 

Het proces van sollicitatiebrieven schijven was begonnen. Ondertussen zocht ik uit hoe moeilijk het IND (Immigratie & Naturalisatie Dienst) zou doen als Clint naar Nederland wilde verhuizen.  We bedachten een plan om onze spullen naar Nederland te verkassen. En binnen mum van tijd was alles eigenlijk wel in kannen en kruiken.

Woonruimte was al geregeld, mijn zus had nog een appartement te koop staan in Rotterdam. Rotterdam was sowieso een goede optie, omdat daar meer werkgelegenheid is dan in een klein dorp in bijvoorbeeld Brabant. Clint zou sowieso  een Nederlandse taalcursus gaan volgen en in Rotterdam is er meer keus. Een auto hadden we al op het oog. Nu kwam het alleen nog op werk aan…. De verwachting was dat ik in ieder geval wel werk zou kunnen vinden. Ik spreek immers Nederlands, heb twee lesbevoegdheden (geschiedenis en maatschappijleer) en ervaring in andere vakken en functies. Voor Clint zou het wat lastiger worden, dachten we. Hij spreekt de taal amper, maar verstaat hier en daar wel wat. Hij is P.E.  docent (oftewel Physical Education, lichamelijke opvoeding in het Nederlands) en in Nederland zitten ze nu al niet te springen om weer een afgestudeerde van de ALO. Wellicht kon hij wat met zijn ervaring in de sport gaan doen? Werken bij een fitnesscentrum totdat hij de taal sprak?

We hadden het totaal bij het verkeerde eind!

 

Gedurende het schrijven van mijn eigen sollicitatiebrieven was ik op de internationale school in Rotterdam gestuit. Ik had me opgegeven voor de nieuwsbrief en ontving een melding dat ze een P.E. docent zochten.  Clint schreef een brief en ontving een aantal dagen later direct een uitnodiging voor een Skype sollicitatiegesprek! De dagen voor het Skype gesprek las Clint alles wat hij kon vinden over het onderwijs op internationale scholen, over het curriculum en over de inhoud van P.E.

Het gesprek duurde uiteindelijk niet langer dan 20 minuten. Het bestuur van de internationale school was erg onder de indruk van zijn CV, maar grotendeels werd er gesproken over zijn mogelijkheden om aan een Nederlands visum te komen. Aan het einde van het gesprek nodigden ze hem uit om naar Nederland te komen. Ze wilden hem graag in ‘real life’ ontmoeten en vlogen hem met genoegen over. 

 

Ik heb een stuk meer brieven geschreven dan Clint en werd op een aantal scholen uitgenodigd voor een gesprek.  Uiteindelijk heb ik gekozen voor een baan in Den Haag op een school met veel internationale leerlingen, waar ik een combinatie van vakken mag gaan geven, waaronder Engels. Ik heb ontzettend veel zin om het nieuwe schooljaar daar te starten!

 

In deze periode van het maken van plannen voor Nederland, kreeg ik een nieuwe baan in Londen. Een school, op een kwartier lopen van ons huis, zocht een docent voor de helft van een Year 5/6 klas (groep 7/8). De leerlingen van deze year 5 had de afgelopen twee ‘terms’ te veel verschillende docenten gehad. De directrice, die net was aangesteld, wilde graag een vaste docent tot het einde van het schooljaar die hen goed kon bijspijkeren in Engels en Wiskunde. Ik vroeg me af of ik de aangewezen persoon hiervoor was, aangezien ik vooral invalwerk had gedaan. Maar de school had gevraagd of ik een proefdagje wilde komen draaien.

 

Wat een enorme leuke schooldag heb ik gehad op St. Marks in Hanwell! De schoolnaam deed vermoeden dat het om een katholieke school ging en die staan in Engeland bekend als zeer streng, maar ik had het bij het verkeerde eind. De school was inderdaad gevestigd in een oud kerkgebouw, maar had de naam te danken aan de vestiging aan ‘St. Marks road’ in een groene wijk.

 

Vanaf het begin van deze ‘summer term’ heb ik het enorm naar mijn zin gehad op St. Marks. De kinderen komen uit alle windstreken. Jamaica, Polen, Argentinië, Frankrijk, De Bahama’s, Japan, Ierland, India, etc, etc.  Bijna alle leerlingen hebben ouders met verschillende nationaliteiten. Ik denk dat we in ons klasje van 15 leerlingen, gezamenlijk makkelijk aan 20 nationaliteiten kunnen komen. We gaan het deze laatste schoolweek bij aardrijkskunde eens goed uitzoeken en op een kaart aantekenen.

 

 

Het is ongelofelijk hoe de kwaliteit van het onderwijs in een land zoals Groot-Brittannië zo kan verschillen! Als ik mijn ervaringen dit schooljaar met elkaar vergelijk, ben ik ontzettend blij dat ik mijn jaar in Engeland kan afsluiten op zo’n  fantastische school zoals St. Marks!

De kinderen zijn vriendelijk, de ouders betrokken en het onderwijs goed vormgegeven. Het gedrag van de kinderen is zoveel beter dan ik op alle andere scholen heb gezien. Er valt daadwerkelijk met de kids te praten. Ze begrijpen het als je ze een keer terecht moet wijzen en vaak bieden ze dan direct hun excuses aan. Natuurlijk zijn ze niet heilig, maar het valt binnen de perken van acceptabel gedrag.

 

Elke dag ben ik verantwoordelijk voor het geven van Wiskunde en Engels in de ochtend en dan een ‘foundation subject’ in de middag. Elke middag is dat een ander vak; ‘science’, geschiedenis, kunst, ICT, godsdienst (een verplicht vak op alle scholen vanaf Year 1) en zelfs seksuele voorlichting.

 

Maar wat een werk is het voorbereiden van lessen in dit land! Er zijn geen schoolboeken aanwezig. Ze hebben wel een smartboard in elk lokaal, maar geen methodes die ze aanschaffen. De schoolleiding vindt dat een docent verantwoordelijkheid over zijn eigen lesmateriaal moet nemen. En op zich is het best leuk om al het lesmateriaal bij elkaar te verzamelen. Maar om het allemaal zelf te maken, dat is echt niet te doen! Gelukkig krijgt elke docent een aantal uren per week om zijn lessen op school voor te bereiden. Maar volgens mij zit elke docent in die tijd hetzelfde te doen: op internet te zoeken naar bestaand materiaal. ‘Thank god’, voor al die ijverige docenten die al deze ‘worksheets’ in elkaar hebben zitten klussen. Waar halen ze de tijd vandaan?

En dan moet je als docent elk stukje werk wat de leerlingen produceren nakijken. Niet zomaar even afvinken en kruisjes zetten. Nee, bij elke stukje dat de leerlingen schrijven moet een NOW & WOW statement geschreven worden. Dus iets wat de leerling goed heeft gedaan en iets wat ze kunnen verbeteren. Leuk idee, maar soms ondoenlijk! Wat als er nu niks goed is? Of juist alles? Ook kan ik bij sommige leerlingen wel blijven schrijven dat ze een hoofdletter aan het begin van de zin moeten gebruiken, maar dan moeten ze dat wel verbeteren natuurlijk, anders blijf je jezelf maar herhalen…..

 

Inmiddels zijn er nog maar een paar schooldagen te gaan en zit mijn schooljaar in Londen er al weer op. En wat heb ik ervan genoten! Londen is zo’n wereldstad, waar van alles te beleven en te bezoeken is. Clint heeft hier uiteindelijk bijna drie jaar gewoon. Samen hebben we er alles uitgehaald wat er in zit. We hebben verschillende musea bezocht en cultuur gesnoven.

Ik heb zoveel interessante mensen ontmoet met de meest uiteenlopende levensverhalen. Ik heb gesprekken gevoerd met een invaldocent uit Iran over haar leven in het totalitaire Iran en hoe het regime daar haar leven beïnvloedde. Regelmatig heb ik mijn lunch doorgebracht met een dame van Indiase komaf die 20 jaar geleden uitgehuwelijkt is aan een man die ze daarvoor nog nooit had gezien.  We zijn naar de pub geweest met een Zuid-Afrikaan die in de olie-industrie werkt en in de jaren ’80 gevangen is genomen door het regime van Sadam Hoessein en pas 4 maanden later is vrijgelaten.  

Ik heb me in een andere taal gered en ervaringen in een ander soort onderwijs opgedaan.

En natuurlijk was het ontzettend fijn om samen te wonen met de liefde van mijn leven. Want hij is natuurlijk in eerste instantie de reden voor mijn verhuizing geweest!

 

Met al deze nieuwe ervaringen en opgedane levenswijsheid verhuizen we samen terug naar ons kleine kikkerlandje.

We hebben enorm veel zin in om onze vrienden en familie wat dichterbij te hebben en vaker te zien.

Maar we zullen Londen ook enorm gaan missen!

Wil je meer weten over de school waar ik nu werk? Ga dan naar: https://webfronter.com/ealing/stmarks/menu/mnu4.shtml

 

                                                   

 

 

 

Trefwoorden