Verhuizen naar Londen

Vandaag verhuis ik naar Londen. Verhuizen is iets vreemds. Je pakt al je spullen in en je pakt het ergens anders weer uit. Je geeft het een nieuw plekje. Voor mij lag het wat anders. Ik heb alles in mijn oude appartement ingepakt en daarna wel vijf keer in mijn handen gehad. Wat moet ik perse houden? Wat heeft emotionele waarde voor me? Waar kan ik in Londen niet zonder? Wat is onvervangbaar? Wat kan ik opnieuw aanschaffen? Maar de belangrijkste vraag was: Wat past er in mijn nieuwe appartement? Dat was een simpel antwoord: niet veel! Helemaal niet veel! Van Clint mocht ik eigenlijk bijna niets meenemen. Begrijpelijk want hij heeft een klein kamertje in een drie kamer appartement met twee huisgenootjes. Anderhalf jaar geleden was hij met twee rugzakken uit Australie geemigreerd. Dus hij was wel wat gewend.

Maar ik dan? Ik heb al zoveel van mijn bezittingen verkocht het afgelopen jaar. Ik wilde niet ook nog afscheid nemen van mijn dierbaarste bezittingen. Van nature ben ik niet zo'n 'bewaarder'. Ik ruim graag op en gooi dingen weg die ik niet meer nodig heb of gebruik. Het antwoord op de vraag: Wat moet ik perse houden? bleek dan ook steeds duidelijker te worden. Ik heb eigenlijk niet zo erg veel nodig. Hoe meer je wegdoet, hoe meer je beseft wat echt belangrijk is. Het blijkt toch dat mijn aardse bezittingen mijn persoonlijkheid niet definieren. Natuurlijk zijn mijn fotoboeken zeer waardevol of cadeautjes die ik heb gekregen van een dierbaar peroon. Maar als je eind twintig bent heb je in de loop van die tijd al heel wat spullen verzamelt. Maar wat doet er echt toe? Weinig, vind ik. Je herinneringen houden de dingen levend. Niet de spulletjes. Maar begin niet over mijn kleding...

Dus dan hou je pakweg zo'n 14 tassen spullen over.  - Ik heb alles in tassen ingepakt, omdat ik ga verhuizen met mijn auto. Ik had bedacht dat er dan zoveel mogeijk mee kon. In het vliegtuig past maar 1 grote koffer en een kleine trolley. Daar kan ik niet van leven. Mijn fohn neemt al de helft van mijn trolley in beslag! Maar nu is mijn auto een fiat 500, dus echt veel spullen gaan er niet in. - Goed alles is ingepakt. Even passen of het in de auto kan. 15 minuten later blijkt van niet. 8 tassen passen erin met een beetje geprop hier en daar. Ik stuur Clint een berichtje. "Het past niet!" Ik stuur hem een foto van alle spullen die opgestapelt staan in de gang. Ik krijg terug: "You are kidding me, right?" "Hoezo? vraag ik. "Dit zijn mijn kleren." Het mag niet allemaal mee, daar komt het op neer. Ik word een beetje giftig. "Ja zeg, ik kan spullen blijven wegdoen. Ik kom niet even logeren. Ik kom bij je wonen!' Nou ja, goed dan, het past toch niet. Dus daar gaan we weer. Opnieuw alle tassen open. Wat moet er dan echt mee? Inmiddels is het elf uur 's avonds en liggen er overal stapeltjes kleding verspreid door de woonkamer. Goed nog 9 tassen over. De rest weer terug naar zolder. Mijn ouders berichten me dat ze wel een keertje komen rijden als ik eenmaal in Londen woon. De 9 tassen gaan in de auto. Het past! Ik blij! Ik stuur een vrolijk berichtje naar Clint. Helaas ontvang ik terug: "still too much". Jammer de bammer denk ik. En ik gooi de achterklep dicht. Hoe dan ook, ik vind er wel een plekje voor.

Een dag later vertrek ik vroeg in de ochtend richting Calais. Twee vrienden komen mijn me uitzwaaien. Binnen een paar uur zit ik op de ferry richting Dover. Clint komt me daar ophalen. ik ging toch niet voor het eerst aan de linkerkant van de wegrijden en dan ook nog Londen in! Op het moment dat ik van de ferry afkom blijf ik tegen mezelf zeggen "blijf aan de linkerkant rijden, blijf aan de linkerkant rijden". Het gaat goed, totdat ik bochtjes moet maken. Een paar keer heb ik de neiging aan de rechterkant te willen gaan rijden. In het centrum van Dover ontmoeten Clint en ik elkaar. We hebben elkaar drie weken niet gezien. Cint geeft me een dikke knuffel en kijkt dan naar mijn auto. "Oh my god, what did you take!". Met een beetje gechiegel van mijn kant stappen we in de auto. Onderweg naar Londen ondooit Clint en zegt dat hij wel een plekje voor alles zal vinden.

Aangekomen in het appartement pak ik alles uit. Ik houd twee tassen achter de hand voor kleding voor de komende dagen. Een stapeltje werkkleding, een stapeltje danskleding en een stapeltje gewone kleding. Voor wat asseciores en cosmetica hebben we snel een plekje gevonden. De rest moet terug in een tas en kan gelukkig in een van de kasten van zijn huigenootje gepropt worden. Hopelijk mogen die tassen er snel uit, wanneer we gaan verhuizen!